Dag 7 van de studiereis naar Israël

Wat een dag van uitersten. Ik moet het kort houden en morgen zal ik uitgebreider verslag doen, want over drie uur word ik alweer gewekt. De terugreis staat morgen op het programma.
Een dag van uitersten. Vanmorgen een ontbijt met ons gastgezin om daarna naar het verhalenhuis te gaan. Daar aangekomen werd ons het verhaal verteld van de muur die we met eigen ogen konden zien. Wat een verdriet en ontluistering. Ik begon de wanhoop van gisteren te begrijpen. Teruggekomen in het verhalenhuis was daar de vrouwenzangroep die persoonlijke verhalen vertelden hoe zij zich inzetten om hoop te bieden in deze situatie. Gezamenlijk hebben we enkele liederen gezongen en gedanst. Ook ik kon niet Nders dan meedoen. Wat een kracht straalden deze dames uit. Weer om stil van te worden.
Daarna op weg naar Tel Aviv waar de heer professor Litz een boeiend betoog hield over de situatie in Israël. We kregen een beetje zicht over de problemen in dit land.
Daarna gingen we nog even naar de oude stad Jaffa waar we als groep lekker konden uitwaaien aan de zee en wat met elkaar konden drinken.om half 7 kwamen we aan op ons laatste overnachtingsplaats Neve Shalom. Na het eten hadden we een slotbijeenkomst, een slotbijeenkomst waar een ieder zijn belevenissen probeerden te verwoorden. Wat een indrukken op een dag, wat een indrukken de afgelopen week. Te veel om op te noemen en te veel om te verwerken. Daar hebben we allemaal nog tijd voor nodig om dit een plekje te geven. Persoonlijk haal ik eruit, dat ondanks de wanhoop die ik gezien heb, deze wanhoop nooit het laatste woord mag hebben. Daarvoor heb ik ook te veel dingen van hoop mogen meemaken. Ik wil de leiding, Dick, Guido, Ron en rabbijn Soetendorp bedanken voor deze uitzonderlijke reis. Een reis die ik me mijn leven lang zal blijven herinneren,